Track by track

Liedjes gaan nooit (alleen) over de zanger. Je kan een midlife crisis niet vatten in cijfertjes of graden (zoveel groene pukkels/zoveel graden koorts) dus ik weet niet met zekerheid of ik er één, geen of vijf heb gehad.
En wat dan nog. Het zijn maar woorden bij een vrolijk muziekje.
Onze huisdokter zei; misschien heb je teveel “on hold“gezet, en daarom rammelt uw carrosserie.

Ik deed een scatstukje op de demo als voorstel voor wat de sopraansax zou kunnen doen. Jo Francken wilde het behouden omdat “hij dan weer terug zingt”, zover had ik nog niet nagedacht.
Dat die drums zo cool klinken is vermoedelijk omdat het enerzijds een plastieken doos en anderszijds een plastieken vuilbak betreft.
Piet Van Den Heuvel grooved op alles.

Ik vind lepels in de eerste plaats een instrument , daarnaast kan je er eventueel ook soep mee eten. En ik heb mijn bedenkingen bij de overromantisering van de lepeltje–lepeltje slaaphouding.
Het is wel onverzinbaar wat slapen met ons doet.
Ik weet niet precies wie ons geschapen heeft, maar het was vast iemand met liefde voor psychedelica.

Als je samenspeelt in de studio kan je samen versnellen en vertragen en voor je het weet staat de live-reprise gewoon mee op de plaat, zo is het gegaan.

Voorlopig nog surrealistisch liedje over de gevolgen van de klimaatsverandering.
De eerste versie was een soort Katrina and the Waves popsong.
Toen hebben we het “ge-NaNaNa” door houtblazers laten doen en er New Orleans ingesmokkeld en een Bobby Gentry banjo.
Ik wou graag Louis Neefs zijn in dit liedje.
Dat is alleen in mijn eigen verbeelding gelukt want ik kan niemand nadoen.
Het zal nog wel even duren vooraleer de hele wereld in dezelfde perzik bijt, maar een liedje is geen krant.

Poging om het gevoel te vatten van een vader met volwassen kinderen die niet goed opgelet heeft.
Ik begrijp de Tomorrowland-generatie niet volledig, maar ik kom ze wel vaak tegen in de keuken.

Eerst wist ik alleen dat vioolstukje.
Ik verzin altijd riedeltjes, ze zijn voor mij een wezenlijk onderdeel van een liedje.
De mogelijkheden zijn grenzeloos want je moet ze zelf niet gezongen krijgen.
Tot echt veelstemmig strijkers arrangeren ben ik niet in staat, daar moet je hoger opgeleid voor zijn.
Ivan Smeulders is dat, hij is de waardige opvolger van de betreurde Bob Porter die dat vroeger deed voor ons.

Victor Hidalgo, onze Zuid -Amerikaanse buurman, leerde me nieuwe voicings van Latin-akkoorden. (voicings zijn alles!) Dat was het vertrekpunt.
Mike Smeulders bleek zijn Jazz waltz-accordeon ritmisch te kunnen verdubbelen, en dan nog eens.. meerbepaald fluitend, die mannen blijven me verbazen.

Had een hymne kunnen zijn, maar het is een parodie op een hymne geworden, want de tekst is van Hugo Matthysen.
Oorspronkelijk geschreven als gelegenheidstekst, nu lichtjes geupdated.
Hugo was de enige van ons die niet in Boechout woonde, toch werd hij ook uitgemaakt voor “Boechout Beatle”, hij was ook de enige die dat echt een scheldwoord vond.

Ik jojo; 6 kilo op, 6 kilo af. Reden; onduidelijk. Iemand zei: ge moet daar iets aan doen. Dat iets bleek kortgezegd; rauwkost. Ik ben daar vierkant tegen.

Ik voel me veilig als er vakmanschap onder de gekte verborgen zit.
Jan zei; je mag Sfinksfestivallen zoveel je wil, er moet wel een echt liedje onder verborgen zitten. Hij hield woord. Die octavier en die oscillator klinken hedendaagser dan ze zijn, want het zijn instrumenten van voor 1967, dat was namelijk de afspraak met Jo.

Dizzy Mandjeku en Emile Verstraeten spelen broederlijk samen, Emile speelt de elektrische leadgitaar, witte Afrikaan uit Drongen.
Ronny Mosuse en Billie Leyers zijn ons komen helpen om een beetje als Lady Smith Black Mambazo te klinken. Een zanger is hier weer heel expliciet een groep.

Sfinksfestival here we come!

Je moet spaarzaam zijn met lovesongs, er zijn er al zoveel. Premisses helpen.
Simpele tekst/duet met superzangeres/checken in welke taal de letterlijke vertaling van de Vlaamse tekst het mooist klinkt. (Lingala!).

Ik hou van jazzconcerten. Daardoor ken ik Tutu Puoane, de Zuid-Afrikaanse parel die concerteert in de wereld maar ook een link heeft met ons land; de Belgische jazzpianist Ewout Pierreux is haar man.

Ons demootje op een iPhone met alleen maar mijn gitaar klonk meteen goed, dat kwam door haar natuurlijk.
Tutu zingt in vele talen, waaronder het Sutu, maar niet in het Nederlands.
Toch heeft ze het gedaan. “diCHt “is een heel raar woord, maar bij Tutu klinkt het
beter dan bij mij.

Vaak heb je het pas echt over jezelf als je in de derde persoon vertelt.
“Het syndroom van synchroniciteit” is mij niet geheel onbekend.
En schrammen in je hoofd zijn erger dan schrammen op je knieen.

Dat countrygeshuffle is van Tom Van Laere, ik ben al lang een fan de Admiraal.
In 2006 spraken we af om eens iets samen te doen, het is er nu pas van gekomen. Die Pedal Steel dat is alweer de geweldige Tom Vanstiphout.

Er wordt ons geleerd dat je simpel geluk niet mag vertrouwen.
Dat zal wel zo zijn, maar of dat gemoppersmurf ons zo veel gelukkiger maakt? Moppersmurf is wel een toppersonage natuurlijk en een basklarinet blijkt mooi te blenden met een gewone klarinet. Houtblazers for president!
Jo heeft telkens weer gezorgd voor “het geluid van een groep die toevallig in je woonkamer zit”, geen opgeblazen gegalm, nergens.
Nu besef ik pas hoe blij ik daar mee ben.

Fysica-technisch klopt het, mocht dat belang hebben.
Alle menselijk bestaan is restafval van de Big Bang die trouwens intussen gewoon op het internet staat en deeltjes die botsen veranderen echt elkaars wezenskenmerken.

Ik durf dus een compositie van Jan zingen. Dat is niet evident want hij componeert meestal voor grotere zangers.
Met de vorm heb ik mijn goesting gedaan. Dat mocht omdat het mijn plaat was.
Ivan deed meer met de strijkers dan voorzien, we hebben het allemaal behouden.
David Poltrock speelt Ondes Martenot, een instrument uit 1928, een golvengenerator die bespeeld wordt met metalen ringen.

“Mag het een echte Charanga-groove zijn of komt er een moneybeat over?”, vroeg onze Cubaanse percussionst Amel Serra Garcia.
Zuid-Amerikanen vinden het flauw wanneer er een Westerse popbeat gedrapeerd wordt over hun polyritmiek.
We gingen voor the real thing.

Ik beeld me wel eens in dat ik Ibrahim Ferrer ben, de zanger uit Havana
die al naar de 80 ging toen hij doorbrak met de Buena Vista Social Club.
Ik zag hem alle jonge grut naar huis shinen op een festival.
Ik vind “I’ll be there”-liedjes een raar genre, de zanger doet dan altijd alsof de zon uit zijn gat schijnt, deze tekst staat in tegenfase.

Het is een hobby als een andere; je rijdt langs huizen en je stelt je voor wat er binnen gebeurt.

Je print het te groot uit en je schuift er ingebeelde violen onder.
Er is geen Dennenlaan in Brasschaat, in Schoten trouwens ook niet.
Ik wou graag nog eens tegen de grand piano van Mike Smeulders
aanschurken, meer is het eigenlijk niet.

Tijdens “De Ideale Man-tour” hebben we een paar keer gespeeld voor mensen die het Vlaams niet machtig zijn. Bijvoorbeeld in Agadir en Nantes, ik had zo veel mogelijk in het Frans vertaald, maar niet alles en wat bleek; je hoeft niks te begrijpen om elkander te verstaan!

Het is een cover is van “Lela Pala Tute”, een nummer dat ik alleen kende van Gogoll Bordello: de Roemeens/ New Yorkse gypsy-punkers.
Maar het blijkt een Karpatische folkklassieker met een Arabische killerriff, er is dus een verband tussen Oost Europa en het Oosten toucourt.
(Zie bv ook: Siostry Matkowskie & Maciej Czemplik, ik doe nu alsof ik dat heel gewone namen vind).

Was het eerste nummer dat ik klaar had, in de zomer van 2011.
Een liedje over afscheid nemen.
Heb wel eens een specifieke versie gemaakt maar dan word je een geschiedschrijver.
De opname is een live–take met Tom Van Stiphout.
Ivan Smeulders speelt de bandoneon-partij.
Net zoals de meeste mensen heb ik al te vaak afscheid moeten nemen.